Na nowej drodze życia. CZ 2. Czas to wszystko podsumować.

Tak, 27 lat temu właśnie dokładnie o godzinie 11:28 zaczerpnąłem po raz pierwszy samodzielnie powietrza. Ah właśnie, chyba nie bardzo mi to szło, bo zostałem przedwcześnie przez pomyłkę wydany na świat niczym Windows 10 w związku z czym zostałem szybko dostarczony mojej mamie aby się pożegnała i przewieziony na ręcznym pompowaniu tlenu do innego szpitala gdzie mięli lepszy sprzęt. W każdym razie… Moi opiekunowie mięli chyba inne plany w obec mnie i pozwolili jednak przeżyć temu ciału i przygotować je na to aby tam weszła moja istność.

I się to nawet udało, tyle, że zostało to okupione utratą wzroku. No, ale to były takie śmieszne czasy, w końcu byliśmy dopiero 2 lata od upadku komuny.

Czy te 27 lat uznaję za szczęśliwe? I tak i nie. ZNam wiele osób, którym jakoś lepiej się powiodło, mają już dziewczyny, niektózy pewnie i rodziny z dziećmi. Niemniej nie czuję się z tego powodu nieszczęśliwy!
Czy te 27 lat uznaję za udane? Zdecydowanie tak, chociaż jak i poprzednio na pewno dużej liczbie osób powiodlo się lepiej.
Czy przez te 27 lat odkryłem cel i sens swojego życia? Tak. Nie nie nie moi drodzy, nie oczekujcie ode mnie uniwersalnej odpowiedzi, bo takiej nie ma. Każdy robi w życiu co innego i powinien się tego trzymać.
Moim celem w tym życiu jest służyć i pomagać innym. Myślę, że nie przesadzę mówiąc, że jestem skarbnicą udręk ludzkich. Każdy dzień jest inny, każdy to nowa historia do przeanalizowania i wymagająca innego podejścia, a przede wszystkim cierpliwości.
Jest to bardzo niewdzięczna praca, chociaż radość ludzi, gdy wskażę im wyjście z jakiejś sytuacji jest dla mnie bezcenna, a ponad to jest to praca wymagająca niewyczerpanych pokładów cierpliwości, empatji i zrozumienia istoty bezwarunkowej miłości. I za pewne świat nigdy o mnie nie usłyszy, nawet pewnie i lokalnie, ale jest to chyba jedno z najważniejszych zadań do wykonania tutaj na Ziemi w czasach, gdy człowiek najchętniej chciałby zbijać kokosy, najlepiej aby każdy o nim słyszał, nie zapominajmy o wianuszku z kobiet a reszta to niech spier…., bo w końcu to nie moje życie, a skoro są słabi to niech natura ich wyeliminuje.

Niby mam prawie skończoną informatykę, ale wiem, że.. Ona mi w dalszym życiu co najwyżej posłuży jako środek uzyskiwania pieniędzy. Chcę pomagać, coraz wyraźniej czuję, że jest to moim powołaniem. Prawdopodobnie nie osiągnę szeroko pojętego statusu i szczęścia, chyba, że wszystko będzie dało się pogodzić. Jedno co wiem to to, że mam tu coś ważnego do zrobienia. Nie zawsze wychodzi, ale to jest to w czym czuję się najlepiej i staram się to realizować mimo własnych problemów. Nic nie znaczę w skali wszechświata, ale wiem, że dla tych którym poświęcam swój czas… jestem ważny.
A na koniec…. Nie pozostaje mi powiedzieć nic innego jak:
Koty są dwa!
A kto wie ile ich jest w tym momencie naprawdę?